Czy nauka o pieniądzach musi być nudna? Wcale nie! W klasie zaproponowałam grę, która łączy świetną zabawę z praktyczną nauką o finansach - „Giełda Szkolna – zagraj i pomnóż” . Jest to bardzo prosta gra edukacyjna. gra z emocjami i strategią! Uczniowie sami decydują, ile ryzykować, uczą się liczyć, wymieniać pieniądze, a przy okazji… dobrze się bawią! To świetny sposób na rozwijanie kompetencji matematycznych i ekonomicznych w praktyce.
Jak to działa?
Do gry potrzebna jest kostka (specjalna – z polami: dwie kropki, jedna kropka, minus i dwa puste), pieniądze z wyprawki ucznia i dobry humor. Klasa dzieli się na grupy, a każda wybiera swojego skarbnika – to on przechowuje i wydaje pieniądze w trakcie gry.
Każdy gracz dostaje równą kwotę. W swojej kolejce decyduje, ile chce zainwestować i rzuca kostką. Wynik rzutu decyduje o losie jego inwestycji:
W dzisiejszych czasach dzieci otaczają tablety, gry, YouTube i media społecznościowe. Tradycyjna książka – a tym bardziej poezja – coraz częściej przegrywa z tymi nowoczesnymi rozpraszaczami. Czy da się to zmienić? Oczywiście! Wystarczy sięgnąć po znane i lubiane teksty oraz połączyć je z narzędziami, które dzieci dobrze znają i lubią.
Jednym z najlepszych poetów do takiej pracy jest Julian Tuwim – autor pełen humoru, energii i dziecięcej wyobraźni. Wiersze takie jak Lokomotywa, Słoń Trąbalski czy Okulary potrafią rozbawić i zaciekawić nawet najmłodszych. A jeśli dodamy do tego Canvę i odrobinę kreatywności? Otrzymujemy świetną lekcję języka polskiego połączoną z techniką, plastyką i... animacją!
Jak przeprowadzić taką lekcję?
1: Czytanie wierszy Tuwima
Zaczynamy klasycznie – wspólnym czytaniem wybranych wierszy poety. Można zrobić to na głos, z podziałem na role, a nawet z użyciem nagrań lektorskich.
2: Podział na pary
Uczniowie pracują w parach. Każda para losuje (lub wybiera) jeden wiersz Tuwima, który będzie tematem ich pracy. Zadanie? Stworzyć animację poklatkową opartą na treści wiersza.
To świetny sposób na rozwijanie:
współpracy,
umiejętności dzielenia się zadaniami,
kreatywnego myślenia.
3 Tworzenie animacji w Canvie
Canva to proste narzędzie online, które pozwala dzieciom tworzyć piękne projekty bez konieczności znajomości trudnych programów graficznych.
Co robią dzieci w Canvie?
Zalogowanie i utworzenie projektu - Dzieci tworzą nowy projekt – najlepiej w formie filmu
Przygotowanie tła i ilustracji - Mogą używać darmowych grafik, zdjęć lub tworzyć własne ilustracje. Canva oferuje też funkcje AI, które pozwalają generować obrazy do scen z wiersza.
Dodanie tekstu - Fragmenty wiersza trafiają na kolejne slajdy – dzieci same decydują, które wersy pojawią się jako napisy, a które przeczyta np. wygenerowany głos AI.
Ożywienie wiersza animacją - Dzieci wybierają animacje: przesuwające się postacie, migający tekst, efekty specjalne. Każdy slajd staje się częścią poklatkowej opowieści.
4: Pokaz animacji
Gotowe animacje warto zaprezentować na osobnej lekcji. Każda para pokazuje swój filmik i mówi kilka słów o tym, jak interpretowała wiersz i jak wyglądała ich praca twórcza. To nie tylko świetna zabawa, ale też nauka występowania przed grupą.
5: Refleksja i rozmowa
Na koniec dobrze zorganizować krótką rozmowę: Co było najtrudniejsze? Z czego są najbardziej dumni? Jakie fragmenty wiersza zapamiętali najbardziej? Co sprawiło im największą radość?
Taka refleksja wzmacnia poczucie sprawczości i uczy dzieci myśleć o literaturze w sposób osobisty i twórczy.
Dlaczego to działa?
Łączy tradycję z nowoczesnością – poezja staje się interaktywna i bliska współczesnemu dziecku.
Rozwija umiejętności miękkie – współpraca, komunikacja, wyrażanie emocji.
Uczy narzędzi cyfrowych – dzieci zdobywają podstawy pracy z grafiką, animacją i prezentacją.
Pobudza wyobraźnię i kreatywność – każde dziecko tworzy coś wyjątkowego.
Buduje pozytywny kontakt z literaturą – Tuwim przestaje być „zadaniem domowym”, a staje się zabawą i przygodą.
Zachęcanie dzieci do czytania wierszy nie musi oznaczać nudnego wkuwania i recytowania z pamięci. Dzięki nowoczesnym narzędziom, takim jak Canva, poezja może zyskać drugie, cyfrowe życie, a dzieci – szansę na pokazanie swojej kreatywności. Julian Tuwim w wersji animowanej to nie tylko świetna zabawa, ale też piękna lekcja literatury, która zostanie z dziećmi na długo.
W klasach 2 i 3 uczniowie uczą się nie tylko czytać, pisać i liczyć. To także czas, gdy dzieci zaczynają wyrażać swoje zdanie, uczą się słuchać innych i pracować w grupie. Jednym ze sposobów, by rozwijać te umiejętności, jest debata, czyli rozmowa na określony temat, w której dzieci uczą się mówić, słuchać i… myśleć!
Co to jest debata dla dzieci?
Debata to specjalna rozmowa, w której dzieci przedstawiają różne opinie. Przykład? Jedna grupa mówi: „Warto mieć zwierzątko w domu”, a druga: „Zwierzątko to dużo obowiązków i nie każdy powinien je mieć”. Obie strony próbują wytłumaczyć, dlaczego tak uważają. Najważniejsze jest to, że nikt się nie obraża – uczymy się mówić z szacunkiem i słuchać innych. 1. Dzieci uczą się myśleć- Podczas debaty trzeba przemyśleć swoje zdanie, znaleźć powody, a potem to wszystko ładnie powiedzieć. To świetne ćwiczenie dla głowy! 2. Doskonałe ćwiczenie w mówieniu- Debata pomaga dzieciom przełamać tremę. Dzięki niej chętniej zabierają głos na lekcji i stają się pewniejsze siebie. 3. Uczą się słuchać - Podczas debaty trzeba uważnie słuchać kolegów i koleżanek, żeby zrozumieć, co mówią. To bardzo ważna umiejętność – nie tylko w szkole. 4. Lepiej zapamiętują - Gdy dzieci same przygotowują argumenty, szukają informacji i dyskutują, lepiej zapamiętują to, czego się uczą – także z innych przedmiotów! 5. Pracują razem- Debata to okazja do pracy w grupach. Dzieci uczą się, że warto dzielić się pomysłami, pomagać sobie nawzajem i działać razem. 6. Uczą się panować nad emocjami -Nie zawsze ktoś się z nami zgadza – i to jest OK! Debata uczy, jak spokojnie rozmawiać i nie złościć się, gdy ktoś myśli inaczej.
A teraz pomysł w klasie 2 - praca z lekturą M. Kruger "Karolcia" tutaj
Budowanie pozytywnego obrazu samego siebie i innych.
Cele szczegółowe (uczeń):
wie, czym jest tożsamość i co ją tworzy,
potrafi powiedzieć o sobie kilka zdań.
rozpoznaje swoje cechy, zainteresowania, wartości,
szanuje różnorodność wśród rówieśników.
Metody pracy: rozmowa kierowana, burza mózgów, praca plastyczna, Forma pracy: indywidualna, grupowa i w parach
Środki dydaktyczne:
karta pracy z konturem drzewa,
kredki, pisaki, nożyczki, klej,
kolorowe karteczki,
zdjęcia rodzinne uczniów (opcjonalnie),
lustro ręczne (dla zabawy na rozgrzewkę),
plansza z hasłem: „Jestem wyjątkowy, bo…”
Przebieg lekcji:
1. Rozmowa wstępna, postawienie pytania: Czy wiesz, kim jesteś?
Zabawa z lustrem: dzieci po kolei patrzą w lustro i mówią jedno miłe zdanie o sobie (np. „Lubię swoje włosy”, „Jestem dobry w rysowaniu”).
2. Rozmowa kierowana (10 minut)
Pytania pomocnicze:
Co to znaczy być sobą?
Co nas wyróżnia?
Czy każdy człowiek jest taki sam?
Nauczyciel zapisuje na tablicy różne cechy (np. wygląd, zainteresowania, ulubione rzeczy, wartości) i tłumaczy, że to wszystko składa się na tożsamość.
3. Drzewo tożsamości (20 minut)
Uczniowie otrzymują kartę pracy z drzewem (patrz foto)– pień i gałęzie są puste.
- Zadanie: wypełnić drzewo informacjami o sobie:
Pień – imię, wiek, miejsce zamieszkania
Gałęzie – zainteresowania, cechy charakteru, marzenia, ulubione rzeczy, rodzina
Liście – mogą przykleić (lub narysować) symbole, rysunki przedstawiające siebie
Można dodać własne zdjęcie lub rysunek swojej twarzy na środku drzewa.
4. Prezentacja i rozmowa
Chętne dzieci prezentują swoje drzewa.
Krótka rozmowa o różnorodności i tym, że każdy jest wyjątkowy.
Gra z planszą: każde dziecko kończy zdanie: „Jestem wyjątkowy, bo…”
Nauczyciel dziękuje za otwartość i podkreśla wartość każdej osoby.
5. Ewaluacja
Uczniowie mogą ocenić lekcję np. kolorowymi buźkami (wesoła, neutralna, smutna)
kartki z zapisanymi liczbami (np. 20, 36, 48, 56 – dostosowane do poziomu graczy).
kostka do gry (z liczbami od 1 do 6 lub dostosowana do gry – np. z wyższymi wartościami, jeśli to starsze dzieci).
opcjonalnie: tablica, pisaki lub liczydło do wizualizacji działań.
W grze uczestniczą minimum 2 osoby
Zasady gry:
Rozkładamy kartki z liczbami na stole lub tablicy.
Pierwszy gracz rzuca kostką – liczba wyrzucona na kostce to dzielnik.
Gracz wybiera jedną z liczb na kartkach i wykonuje dzielenie.
Jeśli wynik jest poprawny, zdobywa 1 punkt i zapisuje go na swojej tablicy wyników.
Jeśli się pomyli, kolejka przechodzi na następnego gracza.
Gra toczy się przez określoną liczbę rund (np. 10) lub do zdobycia ustalonej liczby punktów.
Wygrywa osoba z największą liczbą punktów.
Przykład rozgrywki:
Na stole znajdują się liczby:20, 21, 24, 25, 27, 28, 30, 36, 48, 56. Pierwszy gracz rzuca kostką i wyrzuca4. Wybiera liczbę20i wykonuje dzielenie:20 : 4 = 5. Jeśli odpowiedź jest poprawna – zdobywa punkt. Drugi gracz rzuca kostką i wyrzuca 6. Wybiera36, bo 36: 6 = 6– zdobywa punkt. Gra trwa, aż wszyscy gracze zakończą rundy.
Modyfikacje gry:
Zamiast zwykłej kostki użyj kostki 10-ściennej lub 12-ściennej, aby zwiększyć zakres działań.
Zamiast kostki tradycyjnej, kostKa interaktywna, lub kołó z liczbami
Drużynowa rozgrywka – gracze mogą konsultować się w parach lub grupach.
Czasowa rywalizacja – można dodać limit czasu na odpowiedź (np. 10 sekund).
Każda lektura w mojej klasie to mini projekt. Dużo się dzieje i dzieci czekają na czas z książką. Nie ma testów, nie ma ocen, nie ma stresu. Każdy czyta, bo chce brać udział w wyzwaniach. A dzieje się bardzo dużo. Prawdziwa edukacyjna przygoda. Szkoła nie musi być nudna.
